‘Ηταν 18 χρόνια πάνω κάτω, που ήρθε στη πόρτα του ιατρείου. Τσομπάνος με διασταύρωση λουκάνικου (ράτσας hotdog), μ΄αυτά τα μάτια που σε πείθουν γι αυτό που θέλει, επέμεινε και μπήκε μέσα. Και δεν χρειάστηκε να επιμείνει πολύ για να μείνει.

Μαζί με το παππού Λύκο που ακόμα ζούσε, γίνανε αχώριστοι. Φυλάγανε μαζί το ιατρείο, τρώγανε μαζί, κοιμόντουσαν μαζί. Ενίοτε, δοκίμαζαν και γευστικά ο ένας τον άλλο.

Πριν 8 χρόνια, παππούς κι αυτός, αλλά με τη ζωντάνια του ακόμα ακμαία. Ήταν η μασκότ του ιατρείου και δε θα έφευγε φίλος και πελάτης που δε θα τον χαϊδευε πρώτα και που δε θα του έτρωγε ο,τιδήποτε φαγώσιμο είχε. Αλλά και στο γύρω περιβάλλον, θα έπερνε αυτό που ήθελε. Είχε τον τρόπο του αυτός. Όποιος έτρωγε περιμένοντας στη διπλανή στάση του λεωφορείου, θα του έδινε το κατιτίς του.

Βλέπετε, ο Ρίκο είχε σαν πρώτο σκοπό ζωής το φαγητό και…

… δεύτερο τα χάδια.

Έτρωγε οτιδήποτε, απ΄ οποιονδήποτε (δυστυχώς), αν και κυρίως τις κροκέτες του.

Με το Ρίκο, αναθεωρίσαμε κάποια ¨λανθασμένα¨ πράγματα:

– όλες οι κροκέτες είναι εξίσου νόστιμες. Έτρωγε ό,τι κι αν του βάλαμε. Απορούσαν με αυτό πολλοί πελάτες άλλων σκύλων που είναι τόσο εκλεκτικοί.

– όλες οι κονσέρβες είναι (ακόμα πιό) νόστιμες. Έγλυφε και το εσωτερικό από τα κουτιά τους.

– μύγες κι ο,τιδήποτε πετάει, τρώγεται (επίσης κι ότι κινείται στο πάτωμα).

– αν κοιτάζεις κάποιον επίμονα, εναλλάξ στα μάτια και σ΄ αυτό που τρώει και κουνάς και την ουρά σου, τον υπνωτίζεις και σου δίνει το φαγητό του.

– γλώσσα κρεμασμένη έξω και σάλια που γεμίζουν το πάτωμα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μεζεδάκι, προκειμένου να σταματήσει η σιαλόρροια.

– κρατάτε γερά το κουταλάκι από παγωτό (λιγάκι στο τέλος για τη γλύκα) – συμβουλές κτηνιάτρου σου λέει μετά!!, η γλώσσα των σκύλων έχει κολλώδη ουσία και το τρώει κι αυτό!!

Ήταν μάγκας γενικά, ακόμα μύριζε τις θηλυκές, αλλά δεν ανεχόταν να χαϊδεύουν άλλον μπροστά του. Τα χάδια ήταν μονάχα για κείνον. Τριβόταν, έχωνε τη μουσούδα του, οπουδήποτε έβρισκε χέρι, για να τ΄οδηγήσει επάνω του, να το αναγκάσει να τον χαϊδέψει. Ήταν φόρος εισόδου και εξόδου από το ιατρείο για οποιονδήποτε. Τα κουνέλια δεν ήταν ¨καλά ζωάκια¨, γιατί τα κρατάμε και τα χαιδεύουμε. Οι γάτες ήταν αδιάφορες, γρατζουνάνε και, ευτυχώς, ΔΕΝ έτρωγαν το φαγητό του. Αντιπαθούμε όμως, όλους εκείνους τους “κακούς” σκύλους που τους κερνά το αφεντικό μεζεδάκια ΚΑΙ τα τρώνε οι άτιμοι. “Άστο ΄κάτω, ρε φίλε!!! Εμείς έχουμε να φάμε μήνες!!”

ΉΤΑΝ Έλληνας μοναχογιός, με ό,τι κακό συνεπάγεται αυτό, αλλά και μ΄ότι καλό (για την Ελληνίδα μάνα)…